Na początku XX w. Wiktoria Michelisowa przeznaczyła kwotę 30 tysięcy rubli na schronisko dla nauczycielek. Śmierć fundatorki w 1910 roku nie pozwoliła Jej na realizację tego zamierzenia.
Wykonawcą testamentu Michelisowa uczyniła swojego syna, który w 1912 roku rozpoczą budowę Domu przy ulicy Archidiakońskiej 7, działając w ramach fundacji imienia W. Michelisowej. Schronisko miało służyć emerytowanym nauczycielkom, stąd napis na ścianie frontowej budynku:
„Bene Merentibus Pax” – „Pokój Dobrze Zasłużonym„.
Ze względu na brak środków finansowych fundacja nie była w stanie ukończyć inwestycji. Budowę Domu sfinansował Katolicki Uniwersytet Lubelski uzyskując w zamian możliwość czasowego wykorzystania pomieszczeń Domu na bursę dla księży studentów zamieszkujących tu w latach 1924-1931. Właśnie tutaj, w latach 1925-1929, mieszkał i pisał swoją pracę magisterską Prymas Tysiąclecia Kardynał Stefan Wyszyński. Po opuszczeniu Domu przez księży studentów zaczęło funkcjonować Schronisko dla Nauczycieli, którego statut został zatwierdzony przez ówczesne władze w 1933 roku. W 1941 roku zawarta została umowa pomiędzy Zarządem Fundacji a Zgromadzeniem Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa z Płocka, w której to umowie powierzono siostrom prowadzenie schroniska. Siostry pracowały w Domu do 2007 roku. Podczas okupacji mieszkanki zostały ewakuowane do Nałęczowa, skąd powróciły do swojego Domu po zakończeniu wojny. W okresie powojennym placówka pełniła również funkcję internatu dla młodzieży szkolnej. W 1964 roku Dom zostaje upaństwowiony i przekształcony w Dom Pomocy Społecznej dla przewlekle chorych. W 2000 roku sąsiedni budynek przy Archidiakońskiej 5 zostaje adaptowany dla potrzeb Domu.
Zmiany ustrojowe, które nastąpiły w Polsce po 1989 roku i związana z nimi reforma ustrojowa państwa, przekształcił Dom Pomocy Społecznej w samorządową jednostkę organizacyjną, podporządkowaną władzom Miasta Lublin.
